Yine de yönüm sana bakıyor...

Aklınca gece,
Yeni yitik zaman avuntularına sürecek beni.
Aklınca, nereye dokunsa zifir siyaha boyadığı ellerini
Bana da sürecek.
Öyle ki, ben şeffaftan da öteyim
Bilinmezden de öte.
Dokunamaz,
Dokunsa da boyayamaz kendi renginde
Dokunsa da gece.

Bu puslu gün
Bu riyâ bulutlarının altında
Kendiliğini bulan gece
Kayıplarımlayım ben
Ve de belki geceden siyah
Ayıplarımla

İt sürüsü gibi her biri bir yanda
Düşüncelerimin.
Ayrık göndergeli ruhlara tabiyim
Ben hiç düşündüm mü ki
“Ben” in kime gittiğini bileyim?
Bir anamın
Bir de çok anlamlı kaygılar önünde
İki elini karnının üzerinde birleştirmiş
Babamın umuduyum

Yine de yönüm sana bakıyor
Hangimiz kirliydi
Hiç anımsamıyorum.